Siedzę sobie w Krakowie i pada deszcz. Pada od nocy z soboty na niedzielę, już ponad 44 godziny z krótką, mniej więcej trzygodzinną przerwą, gdy tylko kropiło. Teraz znowu leje. W mieście alarm przeciwpowodziowy, zalało tunel w centrum. Podmyte są linie kolejowe i nie wiem, czy jutro uda się stąd wyjechać. Późnym popołudniem byłam w Modlnicy. Jechaliśmy przez Zabierzów. Wylała Rudawa i jej dopływy. Most w Zabierzowie był zamknięty. Drugi most kilkanaście kilometrów niżej jeszcze był czynny, ale woda już zaczynała go zalewać. Rozlewiska dochodziły już do drogi. Musieliśmy więc wracać drogą przez autostradę z drugiej strony. A deszcz wciąż pada...
Proszę zauważyć, że to właściwie nie jest nic wielkiego. Pada sobie taki umiarkowanie silny deszczyk, tyle, że konsekwentnie przez dłuższy czas. Nie jest to żadne tsunami, trzęsienie ziemi, czy też wybuch wulkanu. Efekty sa jednak porażające. Nawet nasze kłamliwe media przestały już ględzić o podtopieniach i mówią wprost o powodzi. W Gorącej Linii na stronie internetowej RMF FM można zobaczyć coraz to nowe zdjęcia i filmy ukazujące wciąż wiecej i więcej zalanych miejscowości. W Małopolsce zginęły już trzy osoby w tym ośmioletni chłopczyk. W Bochni zalało stację uzdatniania wody. Takie wieści dobiegają z całego południa Polski od rzeszowskiego do opolskiego. A deszcz wciąż pada...
W grudniu zeszłego roku napisałam notkę p. t. "Gdy przyroda przychodzi po swoje" /TUTAJ/. Zwróciłam tam uwagę na to, że dziesięciolecia propagandy ekologicznej wmówiły nam, iż przyroda jest czymś wątlym i kruchym, stale zagrożonym, co trzeba pieczołowicie chronić. Odgrodzeni od natury murem cywilizacji, nie zdajemy sobie sprawy z potęgi przyrody i z tego, że ona zawsze w końcu wróci po swoje i weźmie to, co jej się należy. Wystarczą jednak dwie doby zwykłego deszczu, abyśmy zaczęli dostrzegać prawdziwy układ sił na naszej planecie. A wciąż pada...
